HASTANEDEKİ İLK GÜN

18.11.2014

Bugün hastaneye yattık. Kendimi rüyada, boşlukta hissediyorum. Sadece yapılması gerekenleri yapıyorum. Bir robot gibi… Ara ara dünyaya dönüp çılgınlar gibi ağlıyorum, sonra yine yapılması gerekenlere dönüyorum. İnsanlar geliyor, arıyor. Ben diyecek bir şey bulamıyorum. Onlar da… Telefonları açmıyorum. Sözler anlamsız, kelimelerin içi boş. Geçmiş olsunlar, geçecek’ler, güzel dilekler.

Annem bugün ben ağlarken, bak hepimiz bütün aile yanınızdayız dedi. İçimden geçeni dayanamayarak söyledim: “Ben hiçbirinizi istemiyorum. Sadece “onu” istiyorum.”

Hissettiklerim tarifsiz, korkum sonsuz. Bir kez Ali’nin doğumunda bu duyguya benzer bir duygu hissettiğimi hatırlıyorum. Kendimi yeteriz hissetmiş, ya bakamazsam diye çok korkmuştum. Kaybetme korkusu ile kendinden başka birine bu derece bağlılığın verdiği bir özgürlük duygusundan uzaklaşma hissi çok huzursuz etmişti beni. Şimdi o kaybetme korkusunun en korkunç hali gelip yerleşti. Hem de içi boş korku değil, sapasağlam gerekçesiyle bir korku.

Öyle bir korku ki, isyan dahi edemiyorum. Bir şey dersem ya daha kötüsü olursa diye. İnanan bir insan olarak, ağzımdan çıkacak kelimelerden, günah işlemekten korkuyorum.

Çok tuhaf ama bu durumda bile insan galiba önce kendini düşünüyor. Çünkü mütemadiyen “ne yaparım” sorusunu soruyorum. Ben ne olurum, nasıl olurum bundan sonra…

Vardığım ve rahatladığım nokta; sanırım anneliğim sınanıyor. Bakalım böyle bir durumda nasıl bir anne, nasıl bir insan olacağım ben diye belkide… Bu düşünce iyi geliyor.

Ben bu sınavı kabul ediyorum, varım yani… Vazgeçmeyeceğim. Bu durumda da elimden geldiğince iyi bir anne olacağım. Benim üzerime düşen ne varsa yapacağım. Çıkarmam gereken bütün dersleri çıkaracağım. “Mesajları”  alacağım. Sağlıkla evimize dönmek için kendi elimden gelen her şeyi yapacağım.  İyi olacağım, iyi olacak.

BNÇ