TUHAF!

Bu süreçte, planlananların asla zamanında gerçekleşmemesi gibi bir adet söz konusu. Çok tabiî ki planlandığı ve daha önce paylaştığım gibi radyoterapiye başlanmadı.  Çünkü başlanması planlanan Pazartesi günü sabaha karşı Ali ateşlendi. Dolayısıyla bu şekilde tedaviye başlanamayacağı için her şey ertelendi.

Ateşle birlikte kan değerlerinde de ciddi bir düşüş vardı. Zaten enfeksiyon da kan değerlerinden beyaz kürelerin (lökositlerin) yani bağışıklık sistemimizi oluşturan hücrelerin azalması ile geliyor ki Ali’nin vücudunda sıfırlandı. Onun dışında kırmızı kan da ilk kez oldukça fazla düştü. Kanın pıhtılaşmasını sağlayan trombosit ilk kez yine ilk kez aşırı bir düşüş, doktorumuzun deyimiyle çöküş yaşadı. 

Tüm bunlar kemoterapinin etkinliğini göstermekle birlikte vücutta da ciddi bir çöküş yaratıyor. Yüksek ateşle birlikte olunca bizi korkutacak anlar yaşattı. 40.3 gibi ateşler gördük. Dışarıdan oksijen alması gerekti, 6 gün üst üste hep dışarıdan trombosit takviyesi yapıldı.

Doktorumuzun dediğine göre kemik iliği kavruldu, yani ilik nakli alacak hastalara yapıldığı gibi her şey sıfırlandı ve inşallah tertemiz bir şekilde yeniden yapılanacak.

Bugün her şey daha iyi. Ateşi kontrol altına alındı, değerler kısmen daha iyi. Evden taşınan yemeklerle kısa sürede ayağa kalkacak. 

İşte böyle... Bitti dedikçe yeni bir ders, yeni bir sınav geliyor önümüze.  8 ayda en çok korktuğum anı yaşatan bu hafta ile son olmasını diliyorum.

Ama tuhaf bir şekilde mutluyum. Mutluluğun sebeplerinin, tanımının artık benim için değişmiş olmasından mıdır bilmiyorum ama huzurluyum. Hatta itiraf edeyim, ömrümdeki en huzursuz anlarımı yaşadığım bu yerde en huzurlu zamanları da yaşadım/yaşıyorum. En telaşsız, sakin, en kendi kendime, en içe dönük. En kalabalık ama en yalnız...

Çünkü burada zaman yok. Gece yok, gündüz yok. Fani sorumluluklar yok. Gerçek hayat var. Ölüm var, bir bakıyorsun doğum var. Aynı yerde.. hatta aynı anda. Sevinenleri  ve yas tutanları var onların. Benim 2 yıl önce karşı koridorda Ali'nin doğumunda sevindiğim gibi... Şimdiyse aynı katın karşı koridorunda böyleyim. Tuhaf bir döngü. Tuhaf değil mi!